Analiza mocnych i słabych stron firmy (SWOT)

5/5 - (4 votes)

Rozpoznanie sytuacji w najbliższym otoczeniu rynkowym oraz w otoczeniu ogólnym, a także analiza i ocena własnych aktywów rynkowych stanowią podstawę do określenia sytuacji strategicznej firmy i wprowadzenia wniosków dotyczących kierunku jej rozwoju.[1]

Fundamentalne znaczenie ma przy tym identyfikacja: z jednej strony szans i zagrożeń związanych z aktualnym stanem i kierunkami zmian otoczenia; z drugiej strony zalet i słabości wynikających ze stanu zasobów własnych firmy.

Tego typu procedurę określa się mianem analizy SWOT. Punktem wyjścia analizy jest ocena własnych kompetencji firmy, których optymalnego wykorzystania poszukuje się poprzez analizę zmian w otoczeniu firmy z tej perspektywy.

Analiza SWOT składa się z trzech części:

  • identyfikacja i analiza szans i zagrożeń,
  • identyfikacja i analiza mocnych i słabych stron firmy,
  • określenie strategicznej pozycji firmy.
  1. IDENTYFIKACJA I ANALIZA SZANS I ZAGROŻEŃ.

Szanse i zagrożenia mogą mieć różne źródła cykliczne, demograficzne, technologiczne, polityczne, środowiskowe, kulturowe i inne. Analiza szans i zagrożeń mobilizuje strategiczne myślenie w środowisku firmy, wykorzystując dostępne źródła informacji, raporty i prognozy, i na tej podstawie formułując scenariusze przewidujące przyszły rozwój sytuacji w rozważanym obszarze zainteresowania.

Oceniając szanse i zagrożenia w potencjalnym polu działania firmy, można wyróżnić cztery typowe sytuacje i odpowiadające im przedsięwzięcia.[2]

  • idealne okazje, gdzie dużym możliwościom rozwoju rynku towarzyszy niskie ryzyko zagrożeń;
  • ugruntowane interesy, dające możliwość uzyskania niewielkich, ale stosunkowo bezpiecznych źródeł zysku;
  • interesy spekulacyjne, charakteryzujące się nagromadzeniem szans i zagrożeń;
  • kłopotliwe przedsięwzięcia, kiedy przewidywany rozwój sytuacji w środowisku nie stwarza możliwości rozwoju rynku i istnieje wiele zagrożeń.

Podział projektów został przedstawiony w Tabeli 4.

Tabela 4: Podział przedsięwzięć biznesowych ze względu na poziom szans i zagrożeń.

Szanse Zagrożenia Duża Mała
Mała Idealne możliwości Stabilizacja działalności
Duża Interesy spekulacyjne Przedsięwzięcia spekulacyjne
  1. IDENTYFIKACJA I ANALIZA MOCNYCH I SŁABYCH STRON FIRMY.

Szczegółowa analiza aktywów, jakimi dysponuje firma w każdym ze swoich interesów, ma na celu ustalenie jej mocnych i słabych stron jako wyznaczników siły konkurencyjnej firmy na danym rynku. Świadomość własnych mocnych i słabych stron ma ogromne znaczenie w kształtowaniu strategii rynkowej firmy.

Analiza mocnych i słabych stron polega na wyodrębnieniu czynników istotnych dla siły (potencjału) konkurencji i ocenie ich za pomocą określonego zestawu kryteriów i skali ocen.[3]

Celem analizy jest:

  • zidentyfikowanie tych elementów majątku, które można uznać za niewątpliwe atuty w środowisku rynkowym z potencjalnymi konkurentami,
  • ujawnienie możliwych słabości, które zmniejszają siłę własnego oddziaływania konkurencyjnego, a jednocześnie stwarzają możliwość skutecznego ataku ze strony konkurencji,
  • określenie specyficznych kompetencji (zdolności) firmy do wykorzystania nowych możliwości na danym rynku.

Procedura analizy obejmuje:[4]

1)    identyfikacja czynników istotnych dla określenia siły konkurencyjnej firmy na danym rynku,

2)    ustalenie kryteriów oceny każdego czynnika,

3)   ustanowienie skali punktowej,

4)   ocena poszczególnych czynników według przyjętej skali i określenie profilu mocnych i słabych stron,

5)    przeanalizuj uzyskane wyniki i wyciągnij wnioski w zakresie określonym przez cele analizy.

Wybór czynników siły konkurencyjnej zależy od charakteru analizowanej działalności. Punktem wyjścia może być typowa klasyfikacja obszarów funkcjonalnych firmy (np. marketing, technologia, produkcja, personel itp.).

Ustalenie kryteriów oceny dla każdego analizowanego czynnika wymaga określenia konkretnych przejawów lub cech, poprzez które dany czynnik wpływa na siłę konkurencyjną firmy. Po ustaleniu listy kryteriów należy wybrać odpowiednią skalę ocen. Oceny mogą być ustalane na podstawie:

  • konsensus – uzgodnienie wspólnej oceny w wyniku dyskusji i wymiany argumentów;
  • uśrednianie – ocena zespołowa jest średnią arytmetyczną indywidualnych ocen wszystkich członków zespołu;
  • głosy – wynik drużyny to różnica między liczbą głosów pozytywnych a liczbą głosów negatywnych.
  1. OPCJE STRATEGICZNE W SYTUACJI FIRMY.

Zestawienie i porównanie wyników obu analiz umożliwia ocenę sytuacji strategicznej firmy i wyciągnięcie na tej podstawie wniosków dotyczących planowania.

Konfrontując mocne i słabe strony firmy z zagrożeniami i szansami otoczenia, można skonstruować matrycę.

Tabela 5 Macierz wewnętrznych mocnych i słabych stron oraz zewnętrznych zagrożeń i szans.

SPECYFIKACJA Aktywa wewnętrzne S Słabości wewnętrzne W
Możliwości wewnętrzne O P – S

maxi – maxi

O – W

mini – maxi

Zagrożenia zewnętrzne T T – S

maxi – mini

T – W

mini – mini

Źródło: A. Pomykalski, Wykłady

Firma może znaleźć się w czterech następujących sytuacjach: [5]

1)    Sytuacja so – maxi – maxi strategia

Odnosi się do firmy, w której wewnętrznie przeważają mocne strony, a w otoczeniu dominują możliwości. Taka sytuacja odpowiada strategii maxi – maxi: silna ekspansja i zróżnicowany rozwój. Na przykład firma dysponująca nowoczesną technologią i dużym potencjałem produkcyjnym może na szybko rosnącym rynku jednocześnie inwestować w nowe produkty i zdobywać nowe segmenty rynku.

2)    Sytuacja WO – strategia mini – maxi.

Mamy tu do czynienia z firmą, która ma przewagę słabych stron nad mocnymi, ale sprzyja jej szereg warunków zewnętrznych. Jej strategia powinna polegać na wykorzystaniu tych możliwości przy jednoczesnym zmniejszeniu lub poprawieniu wewnętrznych niedociągnięć. Przykładem takiej strategii może być firma o słabej kondycji finansowej, która chce zawrzeć strategiczny sojusz z inną firmą, aby wykorzystać możliwości związane z otwarciem nowych rynków.

3) Sytuacja ST – strategia maxi – mini.

W tej sytuacji źródłem trudności rozwojowych firmy jest niesprzyjające środowisko zewnętrzne. Firma może mu przeciwdziałać, wykorzystując silny potencjał wewnętrzny i starając się przezwyciężyć zagrożenia, wykorzystując swoje liczne mocne strony.

4)    Sytuacja WT – mini – mini strategia.

Firma w takiej sytuacji jest pozbawiona możliwości rozwoju. Działa w niesprzyjającym środowisku, a jej potencjał do zmian jest niski. Nie posiada znaczących mocnych stron, które mogłaby przeciwstawić zagrożeniom i wykorzystać do poprawy swoich słabości. Pesymistyczna wersja tej strategii sprowadza się do likwidacji, a optymistyczna do starań o przetrwanie lub połączenia się z inną organizacją.

W ocenie strategicznej firmy należy skupić uwagę na tych działaniach, które mają największą szansę na rozwój i które najlepiej odpowiadają kompetencjom i predyspozycjom firmy. Z drugiej strony należy unikać niepewnych interesów lub wycofać się z nich, zwłaszcza jeśli firma nie ma w danej dziedzinie silnych stron, które umożliwiają jej skuteczne konkurowanie z konkurentami.

[1]  R. Niestrój, Zarządzanie marketingiem. Aspekty strategiczne, PWE, Warszawa 1996, s. 117

[2]  R. Niestrój, Zarządzanie… op. cit, s. 117

[3]  R. Niestrój, Zarządzanie… op. cit, s. 117

[4]  Ibidem, s. 121.

[5]  A. Pomykalski, Strategie….op.cit., s. 56-57

Metody analityczne wyceny pracy

5/5 - (10 votes)

praca magisterska z zarządzania

Wśród metod analitycznych wyróżniamy metodę porównywania kryteriów i metodę analityczno-punktową. Pokazuje to tabela 2.4.

Tabela 2.4 Metody analityczne

  porównanie kryteriów analityczne i punktowe
charakterystyka metody Metoda porównywania kryteriów polega na wybraniu zarówno pewnego zestawu stanowisk, które twoim zdaniem są odpowiednio wynagradzane, jak i grupy kryteriów (około 5), które dotyczą wszystkich stanowisk – umiejętności, wysiłku itp. Następnie opisujesz, jaki procent danego kryterium stanowi dana praca. Za każde kryterium przyznawane są punkty. Na koniec obliczane jest całkowite wynagrodzenie Podstawą jest zestaw kryteriów. Proces ten przebiega etapami. Po zdefiniowaniu kryteriów określa się stopień wymagalności danego kryterium dla danego stanowiska, a następnie wprowadza się system punktacji. Uwzględnia się względne wartości kryterium dla organizacji oraz różnice między sąsiednimi poziomami. Dla każdego stanowiska określa się poziom kryterium. W rezultacie powstaje profil stanowiska, a następnie przydzielane są punkty zgodnie z przyjętym systemem punktacji.
Zalety Zawiera cechy analityczne, które pozwalają na obiektywizm, a kryteria są jasne, Metoda ta może być stosowana w dużych firmach, w których istnieje duża liczba stanowisk
Wady Brak odnośników do szczegółowej analizy treści pracy, niewielka liczba krótko opisanych poziomów kryteriów, co ogranicza precyzję, z jaką należy określać wymagania Metoda ta jest pracochłonna i skomplikowana.

Źródło: opracowanie własne na podstawie: Gick, Tarczyńska (1999)

Jedną z metod analityczno-punktowych jest: UMEWAP-87 i jej poprawiona wersja UMEWAP-95.

Różnice między metodą UMEWAP-95 a metodą UMEWAP-87 polegają przede wszystkim na:

  1. ograniczenie liczby punktów w poszczególnych kryteriach elementarnych­,
  2. rezygnacja z kryterium „obciążenie psychiczne z powodu niskiego prestiżu pracy”,
  3. zmiana definicji określających wymagania dotyczące pracy w niektórych kluczach analitycznych, ułatwiająca bardziej obiektywne wartościowanie pracy.

Metoda UMEWAP – 87 to „Uniwersalna metoda wartościowania pracy”. Została wprowadzona w 1987 roku przez Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych. Sama koncepcja została zaczerpnięta z gospodarki rynkowej, ale włączenie elementów gospodarki socjalistycznej przyniosło efekt przeciwny do zamierzonego: ujednolicenie i zahamowanie postępu. Metoda promowała niewłaściwe rozumienie wartości pracy – „nie decydował o niej wkład stanowiska w efekty przedsiębiorstwa, ale głównie znoszenie uciążliwości”. Pracownicy nadal nie byli motywowani do zdobywania nowych umiejętności, brania na siebie większej odpowiedzialności, a za uciążliwe i trudne warunki pracy otrzymywali ekwiwalenty” (Gick, Tarczyńska, 1998, s. 102). Schemat metody UMEWAP-87 jest przedstawiony w tabeli 2.5. Schemat metody UMEWAP-95 przedstawiono w tabeli 2.6.

Tabela 2.5 Metoda UMEWAP-87

Kryteria wyceny pracy MaX. liczba punktów Kryteria wyceny pracy MaX. liczba punktów
A. Złożoność pracy 225

C. Uciążliwość pracy

135
1. szkolenie zawodowe 75 1. ćwiczenia fizyczne 45
2. doświadczenie zawodowe 55 2. wysiłek psychoneurotyczny 25
3. innowacyjność, kreatywność 45 3. wysiłek umysłowy 25
4. zręczność 25 4. monotonia, monotypia 20
5. interakcja 25 5. obciążenie psychiczne z powodu niskiego prestiżu pracy 20
B. Odpowiedzialność za: 180 D. Warunki pracy 90
1. przebieg i efekty pracy 60 1.uciążliwe środowisko pracy 70
2. decyzje 50 (a) mikroklimat  
3. środki i przedmioty pracy 25 (b) woda, wilgoć
4. bezpieczeństwo innych osób 25 (c) hałas
5. styki zewnętrzne 20 (d) wibracje mechaniczne
  (e) oświetlenie (promieniowanie optyczne)
(f) pył
(g) inne wydatki
2. czynniki niebezpieczne 20

Źródło: Z. Jasiński, Motywacja w przedsiębiorstwie, Warszawa, 1988. s. 32-33.

Tabela 2.6 Metoda UMEWAP-95

Kryteria wyceny pracy MaX liczba punktów Kryteria wyceny pracy MaX liczba punktów
A. Złożoność pracy 160 C. Uciążliwość pracy 80
1. szkolenie zawodowe 60 1. ćwiczenia fizyczne 30
2. doświadczenie zawodowe 35 2.wysiłek psychoneurotyczny 20
3. innowacyjność, kreatywność 25 3. wysiłek umysłowy 20
4. zręczność 20  4. monotonia, monotypia 10
5. interakcja 20 D. Warunki pracy 40
B. Odpowiedzialność za: 140 1.uciążliwe środowisko pracy 25
1. przebieg i efekty pracy 35 (a) mikroklimat  
2. decyzje 35 (b) woda, wilgoć
3. środki i przedmioty pracy 25 (c) substancje chemiczne
4. bezpieczeństwo innych osób 25 (d) hałas
5. styki zewnętrzne 30 (e) wibracje mechaniczne
  (f) oświetlenie
(g) pyły nieorganiczne i organiczne
(h) inne
2. czynniki niebezpieczne 15

Źródło: Zdzisław Jasiński, Motywacja w przedsiębiorstwie, Warszawa 1988. s. 34.

Metody wyceny pracy przedstawione w tabelach 2.5. i 2.6. mają charakter uniwersalny i obecnie są raczej rzadko stosowane w swojej oryginalnej wersji. Nie da się skonstruować jednolitej metody, która byłaby równie przydatna dla huty, fabryki mebli czy mleczarni  (Martyniak, 1992) . Konieczne staje się zatem stosowanie metod odpowiednio dostosowanych do specyfiki przedsiębiorstw.

Doświadczenie praktyczne pokazuje, że metody UMEWAP-87 i UMEWAP-95 zostały zmodyfikowane przed ich zastosowaniem. Zmiany te dotyczyły głównie strony  (Kopertyńska, 1995):

  1. wyeliminowanie kryteriów, które nie są istotne w warunkach danej firmy i które w konsekwencji nie powinny być opłacane. Mogą to być na przykład następujące kryteria: obciążenie psychiczne wynikające z niskiego prestiżu pracy, monotonia, monotypowość, zręczność,
  2. Wprowadź inne kryteria motywacyjne w miejsce wyeliminowanych kryteriów, aby kształtować poziom wynagrodzeń,
  3. zmienić procentowy udział kryteriów oraz zmniejszyć lub zwiększyć wagę kryterium,
  4. łączenie niektórych kryteriów, np. wykształcenia i ­doświadczenia zawodowego w kryterium kwalifikacji zawodowych wymaganych na danym stanowisku.

Zmiany, o których mowa powyżej, powinny doprowadzić do dostosowania kryteriów wartościowania pracy do specyfiki przedsiębiorstwa. W konsekwencji chodzi o to, aby wartościowanie pracy dokonywane na podstawie wybranych kryteriów zapewniało odpowiednie relacje płacowe w firmie, a tym samym jej motywacyjny charakter.

Ponadto w obecnych warunkach istnieje duże zapotrzebowanie na metody opracowane dla potrzeb konkretnej firmy, uwzględniające jej warunki i charakter. Tryb pracy nad opracowaniem takiej metody obejmuje (Kopertyńska, 1996):

  1. zdefiniowanie kryteriów wyceny pracy,
  2. ustawienie wag (procentów) dla wybranych zadań,
  3. opracowanie zasad przyznawania punktów,
  4. weryfikacja metody na podstawie wybranych miejsc pracy .

Określenie kryteriów wartościowania pracy oraz ustalenie wag dla tych kryteriów jest ważne z punktu widzenia kwalifikacji zawodowych, a nadanie wysokiej wagi i tym samym wysokie wynagradzanie pracy wymagającej wysokich kwalifikacji będzie motywować pracowników do podejmowania takiej pracy oraz do podnoszenia poziomu swoich kwalifikacji.  Z drugiej strony nadanie dużej wagi kryterium ciężkości pracy i wysokie nagradzanie ciężkiej pracy będzie motywowało do podejmowania takiej pracy.


przypisy w tekście

Wskaźniki wspomagania finansowego

5/5 - (4 votes)

Każda działalność gospodarcza wymaga odpowiednich źródeł finansowania, czyli kapitałów własnych lub obcych. Niewątpliwie największą pewność stabilizacji i suwerenności finansowej zapewnia pełne sfinansowanie majątku przedsiębiorstwa kapitałami własnymi.

W praktyce operowanie wyłącznie kapitałami własnymi jest jednak niewystarczające, bowiem dopiero odpowiednie wykorzystanie kapitałów obcych umożliwia uzyskanie dodatkowych korzyści, znajdujących odzwierciedlenie we wzroście rentowności kapitałów własnych. Te dodatkowe korzyści osiągane w rezultacie efektywnego wykorzystania kapitałów obcych określane są mianem dźwigni finansowej. Efekt dźwigni można określić jako różnicę pomiędzy wskaźnikiem rentowności kapitału własnego i wskaźnikiem rentowności kapitału całkowitego.

A zatem przedsiębiorstwo, w celu maksymalizacji zyskowności kapitałów własnych, powinno dokonać wyboru optymalnej struktury źródeł finansowania.

W rzeczywistości nie ma żadnych wzorcowych relacji między kapitałem obcym i własnym. Z pewnością zbyt wysoki stan kapitałów własnych względem kapitałów obcych osłabia rentowność przedsiębiorstwa. Z kolei zbyt duże zaangażowanie kapitałów obcych w stosunku do kapitałów własnych podnosi poziom ryzyka, a tym samym zmniejsza pewność stabilnej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Angażowanie obcych kapitałów jest bowiem tylko wtedy opłacalne dla przedsiębiorstwa, gdy przeciętna rentowność całego kapitału (własnego i obcego) przewyższa wysokość stopy odsetek płaconych za pozyskanie kapitału obcego.

Do analizy struktury kapitału, a więc i stopnia zadłużenia można wykorzystać następujące wskaźniki:

  • wskaźnik zadłużenia,
  • wskaźnik źródeł finansowania (podstawowy wskaźnik struktury pasywów)
  • wskaźnik udziału kapitału obcego w kapitale całkowitym
  • wskaźnik zdolności (pewności) kredytowej
  • wskaźnik wiarygodności kredytowej

Obliczenie scharakteryzowanych wyżej wskaźników przy uwzględnieniu danych DUNLOP OPONY Sp. z o.o. przedstawia się następująco:

Wskaźnik zadłużenia

kapitał obcy

odchylenie

kapitał własny

1998 r.

1.107 + 13.407

=

3,390

4.282

1999 r.

3.284 +10.730

=

2,899

– 0,491

4.834

Wskaźnik zadłużenia określa wzajemną relację kapitałów obcych i własnych. Wysoki poziom tego wskaźnika świadczy o dominującym udziale kapitałów obcych w finansowaniu działalności gospodarczej, co wiąże się z dużym ryzykiem finansowym, a więc możliwością utraty przez przedsiębiorstwo zdolności do zwrotu długu. Nie ma żadnej standardowej relacji kapitału własnego do kapitału obcego. Zazwyczaj ze względu na wymóg bezpieczeństwa przyjmuje się relację kapitału własnego do długu wynoszącą 1:1 lub 1:2. W niektórych krajach Unii Europejskiej relacja ta jest jeszcze większa. W Polsce, z uwagi na wyjątkowo wysoki koszt kapitału obcego (oprocentowanie kredytów bankowych), wskaźnik ten przyjmuje znacznie mniejsze wartości.

Wskaźnik źródeł finansowania (podstawowy wskaźnik struktury pasywów)

kapitał własny

odchylenie

kapitał obcy

1998 r.

4.282

=

0,30

1.107+13.407

1999 r.

4.834

=

0,34

+ 0,04

3.284 + 10.730

Powyższy wskaźnik jest odwrotnością wskaźnika ogólnego zadłużenia, określa bowiem niezależność finansową przedsiębiorstwa (samofinansowanie). Im większa jest jego wartość, tym większa niezależność finansowa przedsiębiorstwa.

Wskaźnik udziału kapitału obcego w kapitale całkowitym

kapitał obcy

odchylenie

kapitał całkowity

1998 r.

14.514

=

0,77

18.796

1999 r.

14.014

=

0,7 4

– 0,03

18.848

Wskaźnik udziału kapitału obcego w kapitale całkowitym informuje o poziomie zadłużenia przedsiębiorstwa. Rosnący poziom tego wskaźnika oznacza wyższy stopień udziału kapitału obcego w działalności przedsiębiorstwa, a zatem wyższy stopień ryzyka finansowego. W miarę wzrostu zadłużenia rośnie także uzależnienie przedsiębiorstwa od kredytodawców, wzrasta konieczność synchronizowania terminów refinansowania zobowiązań z terminami ich spłaty, a zmniejsza się możliwość uzyskania nowych kredytów.

 Wskaźnik zdolności (pewności) kredytowej

nadwyżka środków pieniężnych

(zysk netto + amortyzacja)

odchylenie

zadłużenie efektywne

1998 r.

1.887 + 268

=

0,15

14.514 – 57

1999 r.

2391+363

=

0,22

+ 0,07

14.014 – 1329

zadłużenie efektywne

odchylenie

nadwyżka środków pieniężnych

(zysk netto + amortyzacja)

1998 r.

14.514 – 57

=

6,71

1.887 + 268

1999 r.

14.014 –1.329

=

4,61

– 2,10

2.391 + 363

Wskaźnik zdolności kredytowej obrazuje stosunek nadwyżki finansowej (cash flow) do zadłużenia efektywnego, czyli kapitału obcego pomniejszonego o monetarne środki obrotowe (środki pieniężne i papiery wartościowe przeznaczone do obrotu).

Wskaźnik ten odzwierciedla zdolność przedsiębiorstwa do pokrywania zobowiązań efektywnych z wygospodarowanych nadwyżek środków pieniężnych.

Odwrotność powyższego wzoru, czyli stosunek zadłużenia efektywnego do nadwyżki finansowej, określa prawdopodobny czas trwania spłaty długów przy założeniu stałych nadwyżek środków pieniężnych osiąganych w przyszłości.

Wskaźniki charakteryzujące efektywność działalności gospodarczej i zdolność do regulowania zobowiązań

5/5 - (4 votes)

Istnieje wiele wskaźników, które mogą być używane do określenia efektywności działalności gospodarczej i zdolności do regulowania zobowiązań przedsiębiorstwa. Najważniejsze to:

  1. Rentowność: Rentowność netto, rentowność przed opodatkowaniem, rentowność aktywów, rentowność sprzedaży. Te wskaźniki pokazują, jak dobrze przedsiębiorstwo generuje zyski w stosunku do swoich przychodów lub aktywów.
  2. Zadłużenie: Wskaźnik długu do aktywów, wskaźnik długu do kapitału własnego. Te wskaźniki pokazują, jak dużo przedsiębiorstwo pożyczyło w stosunku do swoich aktywów lub kapitału własnego.
  3. Przepływy pieniężne: Przepływ gotówki z działalności operacyjnej, przepływ gotówki z inwestycji, przepływ gotówki z finansowania. Te wskaźniki pokazują, ile gotówki przedsiębiorstwo generuje z działalności operacyjnej, jakie ma wydatki na inwestycje oraz jakie ma źródła finansowania.
  4. Rynkowe: Kurs akcji, cena do wartości księgowej, cena do wartości księgowej na jedną akcję. Te wskaźniki pokazują, jak inwestorzy oceniają przedsiębiorstwo na podstawie jego wyników finansowych i perspektyw przyszłych.
  5. Efektywność: Wskaźnik rotacji aktywów, wskaźnik rotacji zapasów, wskaźnik rotacji należności. Te wskaźniki pokazują, jak szybko przedsiębiorstwo obraca swoimi aktywami, jak szybko sprzedaje swoje produkty i jak szybko otrzymuje płatności od swoich klientów. Wskaźniki te pozwalają na określenie efektywności zarządzania aktywami i kontroli zobowiązań przez przedsiębiorstwo.

Wskaźniki charakteryzujące efektywność działalności gospodarczej Firmy handlowej Gwiazda S.A. za lata 2018 – 2020 przedstawiono w tabeli poniżej:

Tabela 1. Efektywność działalności gospodarczej i zdolność regulowania zobowiązań Spółki

Wyszczególnienie

2018

2019

2020

Stopa zwrotu na zainwestowanym kapitale

[(zysk nett / średni stan funduszy własnych) x 100 %]

97,9 %

74,3 %

48,9 %

Stopa zwrotu z aktywów

[(zysk netto / średni stan aktywów ogółem) x 100 %]

31,2 %

28,3 %

24,8 %

Rentowność sprzedaży

[(zysk ze sprzedaży / przychody ze sprzedaży) x 100 %]

13,7 %

16,1 %

15,2 %

Rentowność działalności operacyjnej

[(zysk z działalności operacyjnej / przychody ze sprzedaży) x 100 %]

14,4 %

15,5 %

13,7 %

Rentowność brutto

[(zysk brutto / przychody ze sprzedaży) x 100 %]

12,4 %

13,0 %

12,6 %

Rentowność netto

[(zysk netto / przychody ze sprzedaży) x 100 %]

7,7 %

8,2 %

9,0 %

Porównywalne dane finansowe Spółki

Podstawowe dane finansowe Spółki za lata 2018 – 2020 przedstawiono poniżej.

Tabela 1. Wybrane pozycje z rachunku wyników Spółki

Wyszczególnienie

2018

2019

2020

Przychody ze sprzedaży (tys. zł)

33.550

50.847

50.102

Zysk na działalności operacyjnej (tys. zł)

4.828

7.903

6.846

Zysk przed opodatkowaniem (tys. zł)

4.144

6.630

6.317

Zysk netto (tys. zł)

2.581

4.154

4.502

Aktywa razem (tys. zł)

12.220

17.088

19.155

Zobowiązania razem (tys. zł)

7.836

9.098

7.038

Zobowiązania krótkoterminowe (tys. zł)

6.323

8.825

6.765

Aktywa netto (tys. zł)

3.803

7.375

11.056

Kapitał akcyjny (tys. zł)

100

2.100

6.000

Liczba akcji (sztuki)

100.000

2.100.000

6.000.000

Ocena stopnia zadłużenia

5/5 - (6 votes)

Ocena stopnia zadłużenia to proces analizy, który pozwala na określenie poziomu zadłużenia przedsiębiorstwa oraz jego zdolności do obsługi swoich zobowiązań finansowych. Ocena ta jest ważna dla inwestorów, kredytodawców i innych interesariuszy, ponieważ pozwala im na ocenę ryzyka inwestycyjnego i podejmowanie decyzji dotyczących współpracy z danym przedsiębiorstwem.

Stopień zadłużenia można ocenić przy użyciu różnych wskaźników finansowych, takich jak:

  • Wskaźnik zadłużenia (Debt Ratio): ten wskaźnik pokazuje, jakie procentowe udział długu stanowi w bilansie firmy. Im niższy wskaźnik, tym lepiej, ponieważ oznacza to, że firma ma więcej własnych środków na pokrycie swoich zobowiązań.
  • Wskaźnik płynności (Current Ratio): ten wskaźnik mówi, ile razy aktywa obrotowe przedsiębiorstwa przewyższają jego bieżące zobowiązania. Im wyższy wskaźnik, tym lepiej, ponieważ oznacza to, że firma ma więcej niż wystarczająco środków, aby spłacić swoje bieżące zobowiązania.
  • Wskaźnik wypłacalności (Times Interest Earned): ten wskaźnik pokazuje, ile razy przedsiębiorstwo jest w stanie pokryć swoje odsetki z zysków. Im wyższy wskaźnik, tym lepiej, ponieważ oznacza to, że firma ma więcej niż wystarczająco środków, aby spłacić swoje odsetki.

Ocena stopnia zadłużenia powinna być przeprowadzana regularnie, aby upewnić się, że firma pozostaje w dobrej kondycji finansowej i jest w stanie obsługiwać swoje zobowiązania finansowe. Warto pamiętać, że wyniki poszczególnych wskaźników należy interpretować z uwzględnieniem specyfiki danej branży oraz danych porównawczych z innymi firmami.

Ocena stopnia zadłużenia powinna być również połączona z innymi metodami analizy finansowej, takimi jak analiza ryzyka, analiza rynku i konkurencji, aby uzyskać pełniejszy obraz sytuacji finansowej przedsiębiorstwa.

Ocena stopnia zadłużenia jest ważnym elementem w procesie podejmowania decyzji inwestycyjnych lub kredytowych. Wyniki takiej oceny pomagają inwestorom lub kredytodawcom określić, czy dane przedsiębiorstwo jest w stanie obsługiwać swoje zobowiązania finansowe i czy jest ono ryzykowne lub bezpieczne inwestycyjnie.

Dla oceny stopnia zadłużenia Spółki oraz oceny struktury finansowania jej majątku zastosowano wskaźniki przedstawione w tabeli poniżej:

Tabela 1. Wskaźniki stopnia zadłużenia

Wyszczególnienie

2018

2019

2020

Wskaźnik ogólnego zadłużenia

64,1 %

53,2 %

36,7 %

Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego

122,7 %

78,9 %

45,2 %

Wskaźnik pokrycia majątku kapitałami własnymi

52,2 %

67,5 %

81,2 %

Wskaźnik pokrycia zadłużenia długoterminowego

12,4 %

1,6 %

1,4 %

  1. Wskaźnik ogólnego zadłużenia – stosunek zobowiązań ogółem do aktywów ogółem; obrazuje udział zewnętrznych źródeł finansowania działalności.
  2. Wskaźnik zadłużenia kapitału własnego – stosunek zobowiązań ogółem do kapitałów własnych.
  3. Wskaźnik pokrycia majątku kapitałami własnymi – stosunek kapitałów własnych do aktywów ogółem; przedstawia udział środków własnych w finansowaniu działalności.
  4. Wskaźnik zadłużenia długoterminowego – relacja zobowiązań długoterminowych do ogólnej sumy aktywów; określa udział zobowiązań długoterminowych w finansowaniu działalności.

Kształtowanie się wszystkich powyższych wskaźników wskazuje na stosunkowo wysoki poziom zadłużenia Spółki. W okresie 2018-2020 wszystkie wskaźniki uległy poprawie, co należy wiązać ze wzrostem rentowności prowadzonej przez Spółkę działalności oraz zwiększeniem kapitałów własnych. Ze względu na wysoką rentowność sprzedaży należy stwierdzić, że zadłużenie Spółki kształtuje się na bezpiecznym poziomie, a jego wysokość raczej stymuluje rozwój niż wzrost kosztów.