Maria Pisanie

Różnice pomiędzy analizą techniczną i analizą fundamentalną

5/5 - (2 votes)

Analiza techniczna polega na studiowaniu ruchów cen przy wyłączeniu wszystkich innych czynników. Przy użyciu określonych formuł matematycznych analitycy kalkulują wg jakich schematów zmieniały się ceny w przeszłości. Nanoszą ruchy cen na wykresy, by stwierdzić, czy poszczególne akcje są w danej chwili raczej kupowane, czy może raczej sprzedawane. W ten sposób mogą doradzić właściwy moment na dokonanie określonej transakcji. Wyczucie chwili jest tu najważniejsze.[1]

W czasach kiedy rynki cechuje duża zmienność właściwe wyczucie czasu jest kluczem do sukcesu, zwłaszcza jeśli chodzi o transakcje krótkoterminowe.

Obie formy analizy są ważne. Umiejętność zidentyfikowania przewartościowanych i niedowartościowanych akcji przy użyciu metod analizy fundamentalnej jest bowiem niezbędna, a jeśli połączy się ją ze zdolnością wyczucia odpowiedniego momentu za pomocą analizy technicznej, to dzięki takiej kombinacji będzie można dysponować bardzo potężnym narzędziem.

Analiza techniczna i analiza fundamentalna to dwie różne metody oceny wartości aktywów finansowych, takich jak akcje czy waluty. Analiza techniczna opiera się na analizie wykresów i danych historycznych, w celu przewidywania przyszłych zmian cen. Analiza fundamentalna z kolei opiera się na analizie danych finansowych, takich jak zysk, przychody, dług i aktywa, aby ocenić rzeczywistą wartość aktywu. Innymi słowy, analiza techniczna skupia się na tym, co dzieje się na rynku, podczas gdy analiza fundamentalna skupia się na tym, co dzieje się w firmie.

Analiza techniczna i fundamentalna różnią się także pod względem czasu, jaki jest potrzebny do oceny aktywu. Analiza techniczna skupia się na krótkoterminowych trendach cenowych i wykorzystuje dane historyczne do przewidywania przyszłych zmian cen. Analiza fundamentalna z kolei skupia się na długoterminowych perspektywach finansowych firmy i wykorzystuje dane finansowe, takie jak bilans czy rachunek zysków i strat, aby ocenić rzeczywistą wartość aktywu.

Innym ważnym rozróżnieniem jest to, że analiza techniczna jest bardziej subiektywna i polega na interpretacji wykresów i danych historycznych przez analizującego, podczas gdy analiza fundamentalna jest bardziej obiektywna i opiera się na danych finansowych firmy, które są łatwiejsze do zweryfikowania.

Ogólnie rzecz biorąc, obie metody mają swoje zalety i wady i mogą być używane razem w celu uzyskania pełniejszego obrazu sytuacji na rynku.

[1] Ch. Vincent, Spekulacja i inwestowanie długoterminowe, Warszawa 2000, s. 97

Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych

5/5 - (3 votes)

Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych (Cash Flow Statement) jest jednym z trzech głównych sprawozdań finansowych, które tworzy przedsiębiorstwo (obok bilansu oraz rachunku zysków i strat). Sprawozdanie to przedstawia informacje o źródłach i wykorzystaniu środków pieniężnych przez firmę w określonym okresie czasu.

Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych składa się z trzech sekcji:

  1. Przepływy środków pieniężnych z działalności operacyjnej: ta sekcja przedstawia informacje o przepływach środków pieniężnych związanych z codzienną działalnością firmy, takimi jak przychody i koszty operacyjne.
  2. Przepływy środków pieniężnych z działalności inwestycyjnej: ta sekcja przedstawia informacje o przepływach środków pieniężnych związanych z inwestycjami firmy, takimi jak zakupy i sprzedaży nieruchomości, maszyn i urządzeń.
  3. Przepływy środków pieniężnych z działalności finansowej: ta sekcja przedstawia informacje o przepływach środków pieniężnych związanych z finansowaniem działalności firmy, takimi jak emisja akcji, pożyczki lub kredyty.

Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych pozwala na lepsze zrozumienie finansów firmy i pozwala na ocenę, czy przedsiębiorstwo ma wystarczające środki pieniężne, aby funkcjonować i rozwijać się oraz kiedy i skąd te środki pochodzą.

Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych jest obowiązkowym dokumentem finansowym sporządzanym od roku 1995 w tych firmach, które mają obowiązek badania i ogłaszania sprawozdań finansowych. Obowiązek ten dotyczy banków, ubezpieczycieli, spółek akcyjnych oraz pozostałych jednostek, które w poprzedzającym roku obrotowym, za który sporządzono sprawozdanie finansowe, osiągnęły lub przekroczyły granicę dwóch z trzech następujących wielkości[1]:

  • średnioroczne zatrudnienie – 50 osób,
  • suma bilansowa – 1 mln EURO,
  • przychód netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych – 3 mln EURO.

Pozostałe firmy nie są zobowiązane do sporządzania tego dokumentu, choć mogą to zrobić na własne potrzeby. Omawiane sprawozdanie odzwierciedla przepływy gotówkowe w trzech podstawowych obszarach działalności przedsiębiorstwa, tj. obszarze:

  • operacyjnym,
  • inwestycyjnym,
  • finansowym.

Celem opracowania  analizy sprawozdań z przepływu środków pieniężnych jest pełniejsza charakterystyka sytuacji finansowej, a szczególnie zyskowności i zdolności płatniczej. Bilans oraz rachunek zysków i strat nie zawsze odzwierciedlają realne przepływy gotówki, natomiast rachunek przepływów środków pieniężnych pokazuje efekty funkcjonowania przedsiębiorstwa właśnie bazujące na krążeniu pieniądza w firmie, na zmianach zasobów gotówkowych będących w jej dyspozycji.

Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych zawiera informacje jakościowo różne od zawartych w bilansie oraz rachunku wyników. Są to przede wszystkim wartości pieniężne, odzwierciedlające wpływy i wypływy gotówki z przedsiębiorstwa. Co daje nam obraz finansowy firmy. Zestawienie przepływu środków pieniężnych sporządza się o różnym horyzoncie czasowym:

  • miesięcznym,
  • kwartalnym,
  • półrocznym,
  • rocznym.

Sprawozdanie to udziela nam odpowiedzi na kilka ważnych pytań z zakresu zarządzania finansami firmy. A mianowicie:

  • jakie obszary działalności generują najwięcej środków pieniężnych, a jakie je najbardziej wchłaniają?
  • czy działalność finansowa jest w drodze podwyższenia kapitałów własnych, czy też zaciągnięcia kredytów i pożyczek?

Układ sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych przedstawia poniższa tabela 5:

Tabela 5. Układ sprawozdania z przepływu środków pieniężnych

WYSZCZEGÓLNIENIE KWOTA
A.   Przepływy środków pieniężnych z działalności operacyjnej

I. Wynik finansowy netto (zysk – strata)

II. Korekty o pozycje:

1.    Amortyzacja

2.    Zyski (straty) z tytułu różnic kursowych

3.    Odsetki i dywidendy otrzymane i zapłacone

4.    Rezerwy z należności

5.    Inne rezerwy

6.    Podatek dochodowy od zysku brutto

7.    Podatek dochodowy zapłacony

8.    Wynik na sprzedaży i likwidacji składników działalności inwestycyjnej

9.    Zmiana stanu zapasów

10.  Zmiana stanu należności i roszczeń

11.  Zmiana stanu zobowiązań krótkoterminowych

12.  Zmiana stanu rozliczeń międzyokresowych

13.  Zmiana stanu przychodów przyszłych okresów

14.  Pozostałe pozycje

III. Środki pieniężne netto z działalności operacyjnej (I +/- II)

B.   Przepływy środków pieniężnych z działalności inwestycyjnej

I. Nabycie (sprzedaż) wartości niematerialnych i prawnych

II. Nabycie (sprzedaż) składników rzeczowego majątku trwałego

III. Nabycie (sprzedaż) akcji i udziałów w jednostkach zależnych

IV. Nabycie (sprzedaż) akcji i udziałów w jednostkach stowarzyszeniowych

V. Nabycie (sprzedaż) innych akcji, udziałów i papierów wartościowych

VI. Udzielone (zwrócone) pożyczki

VII. Otrzymane (zwrócone) dywidendy

VIII. Otrzymane (zwrócone) odsetki

IX. Pozostałe pozycje

X. Środki pieniężne netto z działalności inwestycyjnej

(I +/- II +/-III +/- IV +/- V +/- VI +/- VII +/- VIII +/- IX)

C.   Przepływy środków pieniężnych  z działalności finansowej

I. Zaciągnięcie (spłata) długoterminowych kredytów bankowych

II. Zaciągnięcie (spłata) długoterminowych pożyczek, emisja (wykup
obligacji lub innych papierów wartościowych

III. Zaciągnięcie (spłata) krótkoterminowych kredytów bankowych

IV. Zaciągnięcie (spłata) krótkoterminowych pożyczek, emisja (wykup) obligacji lub innych papierów wartościowych

V. Płatności dywidend i innych wypłat na rzecz właścicieli

VI. Płatności zobowiązań z tytułu umów leasingu finansowego

VII. Wpływy z emisji akcji i udziałów oraz dopłat do kapitału

VIII. Zapłacone (zwrócone) odsetki

IX. Pozostałe pozycje

X. Środki pieniężne netto z działalności finansowej

(I +/- II +/- III +/- IV +/- V +/- VI +/- VII +/- VIII +/- IX)

D.   Zmiana stanu środków pieniężnych netto (III A +/- X B +/- X C)

E.    Środki pieniężne na początek roku obrotowego

F.   Środki pieniężne na koniec roku obrotowego (D + E)

ŹRÓDŁO: J. Gajdka, E. Walińska, „Zarządzanie finansowe”, F. R. R. w P., Warszawa 1998, s. 185

[1] Z. Leszczyński, A. Skowronek – Mielczarek , Analiza ekonomiczno – finansowa firmy, Difin, Warszawa 2000, s. 80.

Analiza bilansu

5/5 - (3 votes)

Bilans to techniczny termin stosowany w rachunkowości. Można go określić jako tabelaryczne zestawieni sald uzyskanych po zamknięciu ksiąg prowadzonych zgodnie z zasadami rachunkowości. Celem bilansu nie jest ujęcie wartości ekonomicznych czy inwestycyjnych, które wynikają raczej z przepływów gotówkowych i rentowności przedsiębiorstwa. Natomiast inwestor poszukuje w nim informacji dotyczących następujących aspektów:

  • pozycja przedsiębiorstwa w zakresie kapitału obrotowego określona różnymi wskaźnikami tego kapitału; wskaźniki te określają zdolność przedsiębiorstwa do regulowania bieżących zobowiązań, które mają być spłacone z majątku obrotowego,
  • źródła funduszy wykorzystanych do uzyskania aktywów przedsiębiorstwa (fundusze długoterminowe – zainwestowane przez wierzycieli, posiadaczy akcji uprzywilejowanych i akcji zwykłych; fundusze krótkoterminowe – uzyskane od banków, ze sprzedaży krótkoterminowych papierów dłużnych, od faktorów, z tytułu kredytów kupieckich),
  • aktywa przedsiębiorstwa, które wskazują na źródła jego zysków i świadczą o tym, jak zainwestowano kapitał,
  • dane wykorzystywane w łącznej analizie bilansu oraz rachunku zysków i strat, na podstawie których można: wyznaczyć zysk i stopę zwrotu z całej kapitalizacji długoterminowej, obliczyć stopę zwrotu z aktywów ogółem, obliczyć stopę zwrotu z kapitału własnego, porównać pozycje zysku zatrzymanego z bilansu z zyskami relacjonowanymi dla okresu kilku lat w rachunku zysków i strat.

Inwestorzy powinni rozumieć informacje podawane w bilansie. Analiza bilansu ma na celu określenie bieżącej pozycji finansowej przedsiębiorstwa, wysokości i charakteru zainwestowanego kapitału, źródeł zainwestowanego kapitału, składników kapitalizacji przedsiębiorstwa oraz, w połączeniu z analizą rachunku zysków i strat, stopy zwrotu z aktywów ogółem, z kapitalizacji kapitału własnego.

Analitycy m.in. poddają badaniu strukturę bilansu, która ma na celu zbadanie struktury aktywów i pasywów oraz określenie relacji pomiędzy poszczególnymi grupami aktywów i pasywów. Badanie takie jest celowe przy założeniu, że istnieje pewna prawidłowa struktura bilansu przedsiębiorstwa, w zależności od rodzaju prowadzonej działalności. Propozycje, które będą podlegać badaniu, zależą od działań podejmowanych przez zarząd przedsiębiorstwa, ale są też silnie uzależnione od rodzaju działalności przedsiębiorstwa. Z tego względu nie można podać wzorcowej struktury bilansu, odpowiedniej dla każdej firmy.

Badając strukturę bilansu przeprowadza się analizę pionową i poziomą.

WSKAŹNIKI WYPOSAŻENIA PRZEDSIĘBIORSTWA W
ŚRODKI GOSPODARCZE

NAZWA
WSKAŹNIKA

SPOSÓB USTALANIA
Udział trwałych składników majątku w aktywach ogółem

Udział rzeczowych składników majątku w aktywach ogółem

Udział niematerialnych składników majątku w aktywach ogółem

Udział majątku obrotowego w aktywach ogółem

Wskaźnik elastyczności majątku

Udział zapasów w aktywach ogółem

Udział należności w aktywach ogółem

Udział środków pieniężnych w aktywach ogółem

Udział krótkoterminowych papierów wartościowych w aktywach ogółem

Tabela 3. Wskaźniki wyposażenia przedsiębiorstwa w środki gospodarcze.[1]

WSKAŹNIKI WYPOSAŻENIA
PRZEDSIĘBIORSTWA W KAPITAŁY WŁASNE I OBCIĄŻENIA KAPITAŁAMI OBCYMI

NAZWA WSKAŹNIKA

SPOSÓB USTALANIA

Wyposażenie przedsiębiorstwa w kapitał własny

Obciążenie przedsiębiorstwa zobowiązaniami długoterminowymi

Wyposażenie przedsiębiorstwa w kapitał stały

Obciążenie przedsiębiorstwa kredytem krótkoterminowym

Obciążenie przedsiębiorstwa zobowiązaniami bieżącymi

Tabela 4. Wskaźniki wyposażenia przedsiębiorstwa w kapitały własne i obciążenia kapitałami obcymi.[2]

[1] M. Sierpińska, T. Jachna, Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych, Warszawa 1997, s.52.

[2] K. Sieniawska, Analiza finansowa w przedsiębiorstwie, OWPRz, Rzeszów 1995, s. 29

Układ rachunku zysków i strat w wariancie porównawczym (Wersja II)

5/5 - (1 vote)

kontynuacja pracy licencjackiej z lipca

Tabela 2. Układ rachunku zysków i strat w wariancie porównawczym (Wersja II)

WYSZCZEGÓLNIENIE ROK

UBIEGŁY

 ROK

SPRAWOZDAWCZY
A.  Przychodyze sprzedaży i zrównane z nimi

I. Przychód ze sprzedaży produktów

II. Zmiana stanu produktów

III. Przychód ze sprzedaży towarów i materiałów

IV. Koszt wytworzenia świadczeń na własne potrzeby Jednostki

B.  Koszty działalności operacyjnej

I. Wartość sprzedanych towarów i materiałów

II. Zużycie materiałów i energii

III. Usługi obce

IV. Podatki i opłaty

V. Wynagrodzenia

VI. Świadczenia na rzecz pracowników

VII. Amortyzacja

VIII. Pozostałe

C.  Zysk (strata) ze sprzedaży (A–B)

D. Pozostałe przychody operacyjne

I. Przychody ze sprzedaży składników majątku trwałego

II. Dotacje

III. Pozostałe przychody operacyjne

E.    Pozostałe koszty operacyjne

I. Wartość sprzedanych składników majątku trwałego

II.Pozostałe koszty operacyjne

F. Zysk (strata) na działalności operacyjnej (C+D–E)

G. Przychody finansowe

I. Dywidendy z tytułu udziałów

II. Odsetki uzyskane

III. Pozostałe

H. Koszty finansowe

I. Odpisy aktualizujące wartość finansowego majątku trwałego oraz krótkoterminowych papierów wartościowych

II. Odsetki do zapłacenia

III. Pozostałe

I. Zysk (strata) brutto na działalności gospodarczej (F+G-H)

J. Zyski nadzwyczajne

K. Straty nadzwyczajne

L. Zysk (strata) brutto (I+J-K)

M. Obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego

I. Podatek dochodowy

II. Pozostałe obowiązkowe obciążenia

N. Zysk (strata) netto (L-M)

ŹRÓDŁO: Z. Kołaczyk, Rachunkowość przedsiębiorstw, Wyd. eMPi2, Poznań 1997, s.98.

Zalety analizy technicznej

5/5 - (3 votes)

Analiza techniczna to metoda oceny rynków finansowych, która opiera się na analizie danych historycznych dotyczących cen akcji, indeksów, walut itp. Celem analizy technicznej jest znalezienie wzorów i tendencji w danych rynkowych, które mogą być wykorzystane do prognozowania przyszłych zmian cen.

Zalety analizy technicznej to m.in.:

  1. Prostota – analiza techniczna opiera się głównie na analizie wykresów cenowych i innych danych historycznych, co sprawia, że jest łatwa do zrozumienia i stosowania.
  2. Wiarygodność – analiza techniczna opiera się na danych historycznych, które są bezstronne i obiektywne, co sprawia, że jest ona uważana za wiarygodną metodę prognozowania przyszłych zmian cen.
  3. Szybkość – analiza techniczna pozwala na szybkie przeanalizowanie dużych zbiorów danych i wyciągnięcie wniosków, co sprawia, że jest ona szczególnie przydatna dla inwestorów, którzy chcą szybko reagować na zmiany na rynku.
  4. Możliwość automatyzacji – analiza techniczna jest często wykorzystywana w połączeniu z algorytmami i narzędziami automatycznymi, co pozwala na automatyzację procesu analizy i szybkie podejmowanie decyzji inwestycyjnych.
  5. Brak potrzeby znajomości wewnętrznych mechanizmów rynku – analiza techniczna opiera się na danych historycznych, co oznacza, że nie wymaga ona znajomości wewnętrznych mechanizmów rynku czy też zrozumienia motywacji i decyzji uczestników rynku. Jest to szczególnie przydatne dla inwestorów, którzy nie posiadają specjalistycznej wiedzy z zakresu rynków finansowych.

Zaletą analizy technicznej jest to, że wymaga bardzo niewielkiej ilości danych fundamentalnych, ponieważ wykorzystuje tylko historyczne dane z wykresów cen.

Zgodnie z jego założeniem analiza techniczna określa reguły, według których można z grubsza wyrazić wszystkie czynniki wpływające na ceny akcji, a według jego zwolenników zjawiska giełdowe poprzedzają zjawiska ekonomiczne. Rynki kapitałowe przedwcześnie dyskontują swoje kontrakty terminowe.

Według zwolenników analizy technicznej ceny akcji są określane przez relacje między kupującymi a sprzedającymi, między popytem a podażą. Z drugiej strony w długim okresie ceny akcji zależą od trendów i odpowiednich wzorców. Rynek charakteryzuje się również cyklicznością (fale według teorii Elliotta), czyli występowaniem okresowych zmian kierunku ruchu cen.

Zwolennicy analizy technicznej w praktyce odwołują się do danych historycznych, które nie odnoszą się bezpośrednio do danej firmy, ale reprezentują zjawiska w sposób ogólny, wykorzystując którym wszystkie wydarzenia mogą podlegać pewnym ustalonym regułom.

Do zalet można zaliczyć szybkość podejmowania decyzji dzięki niej, czytelną formę (poprzez wykresy), samowystarczalność (tylko dzięki niej można efektywnie inwestować) oraz to, że sprawdza się tylko przy inwestowaniu krótkoterminowym. Pozwala również zautomatyzować handel i jest mocno oparty na matematyce. Wadą jest jednak wrażenie przypadkowości, duża subiektywność i trudność w porównywaniu wskaźników – np. w przypadku średnich kroczących trudno wybrać rodzaj średniej i okres, z którego jest liczona.

Oprócz wymienionych zalet, analiza techniczna ma również kilka ograniczeń i wad.

Jedną z głównych wad jest brak uwzględnienia czynników zewnętrznych, takich jak zmiany ekonomiczne, polityczne czy społeczne, które mogą wpływać na ceny rynkowe. Analiza techniczna skupia się wyłącznie na danych historycznych, co oznacza, że nie uwzględnia ona takich czynników, co może prowadzić do błędnych prognoz.

Inną wadą jest fakt, że analiza techniczna może być stosowana wyłącznie do rynków, na których istnieją dostatecznie duże zbiory danych historycznych, co ogranicza jej zastosowanie.

Ponadto, analiza techniczna nie uwzględnia fundamentalnych aspektów rynku, takich jak wartość spółek czy ich perspektywy rozwoju, co może prowadzić do nieracjonalnych decyzji inwestycyjnych.

J.D. Schwager, Analiza techniczna rynków terminowych, WIG Press, Warszawa 2002.