Wynik finansowy przedsiębiorstwa

Wynik finansowy jest jednym z podstawowych kryteriów oceny efektywności pracy przedsiębiorstwa.

Ustalając wynik finansowy, należy pamiętać o kilku zasadach rachunkowości, a w szczególności o zasadzie memoriałowej, zasadzie periodyzacji, zasadzie współmierności i zasadzie ostrożności.

Zgodnie z zasadą memoriałową przychody i koszty należy ujmować w danym okresie, niezależnie od momentu uzyskania wpływów lub poniesienia wydatków pieniężnych. Ustalony w ten sposób wynik finansowy informuje tylko o rentowności lub deficytowości firmy. Zważywszy, iż wynik ten nie określa jej płynności finansowej, czyli zdolności do regulacji zobowiązań, do podejmowania decyzji ekonomicznych, celowe może być sporządzenie sprawozdania z przepływu środków pieniężnych (cash flow).

Wg zasady periodyzacji zachodzące w firmie operacje gospodarcze należy ewidencjonować w przekroju miesięcy i lat obrotowych. Oznacza to, że w ciągu roku, zwłaszcza zaś na koniec roku obrotowego, powinno się stosować rozliczenia międzyokresowe kosztów i przychodów przyszłych okresów.

Wiąże się z tym zasada współmierności kosztów i przychodów. Zgodnie z tą zasadą przychodom powinny być przyporządkowane tylko te koszty, które ich dotyczą, a nie ogólna suma kosztów firmy.

Czwartą, ważną zasadą jest zasada ostrożnej wyceny. Opiera się ona na pesymistycznym podejściu do wielkości wyniku finansowego.[1]

Bezwzględna kwota wyniku finansowego jest odzwierciedleniem efektywności gospodarowania. Zysk jest efektem właściwej polityki finansowej, strata sygnałem błędnego gospodarowania. Przeanalizowanie wyniku finansowego z jednego roku nie daje jednak prawidłowego obrazu pozycji finansowej jednostki gospodarczej. Aby wyciągnąć właściwe wnioski należy prześledzić tendencje kształtowania się wyniku finansowego na przestrzeni kilku lat. Niezbędne jest także uwzględnianie czynników mogących mieć wpływ na znie-kształcenie poziomu wyniku finansowego w badanym przedziale czasowym.

Prawidłowe ustalenie wyniku wymaga kompletnego ujęcia niezależnie od daty zapłaty wszelkich osiągniętych i przypadających na rzecz jednostki lub obciążających ją za dany rok sprawozdawczy:

1)      przychodów ze sprzedaży i innych przychodów oraz kosztów ich uzyskania,

2)      dotacji przedmiotowych, podatku obrotowego i innych obciążeń przychodów,

3)      strat nadzwyczajnych i zrealizowanych zysków nadzwyczajnych,

4)      zapewnienia współmierności przychodów i kosztów ich uzyskania oraz uwzględnienia przewidywanego ryzyka gospodarczego,

5)      uwzględnienia zmniejszających wynik finansowy podatków obligatoryjnych.[2]

Struktura wyniku finansowego pozwala na oddzielenie wyniku stanowiącego rezultat normalnej działalności przedsiębiorstwa od wyniku przypadkowego niezależnego od jed-nostki. Analiza pozycji, które złożyły się na strukturę wyniku nadzwyczajnego z uwzglę-dnieniem strat nadzwyczajnych, w szczególności tych wynikających z niegospodarności pozwala na ustalenie błędów, które wyniknęły z niewłaściwych decyzji, a których można było uniknąć.